Definicja Shōtōkan

Shōtōkan (jap. 松涛館?) – grupa stylów i organizacji karate wywodząca się ze szkoły karate Gichina Funakoshi. Za sprawą Japan Karatedo Organization (JKA) Shōtōkan rozpowszechnił się na całym świecie. Gichin Funakoshi wyszkolił wielu wybitnych karateków. Można do nich zaliczyć: Shigeru Egami, Tsutomu Ohshima, Teruyuki Okazaki, Yoshitaka Funakoshi, Masatoshi Nakayama, Hirokazu Kanazawa oraz Hidetaka Nishiyama (twórca Światowej Federacji Karate Tradycyjnego – ITKF) pod którego okiem szkolił się nasz sensei Daniel Iwanek

Nazwa

Nazwa „Shōtōkan” oznacza „budynek, miejsce, salę, w której uczy Shōtō” (mistrz o tym imieniu). Wyraz „shōtō” oznacza „falowanie sosen” (w znaczeniu: „szumu wiatru wśród sosen”) i był to pseudonim Gichina Funakoshi (w różnych źródłach podaje się, że podpisywał w ten sposób swoje prace kaligraficzne lub był to jego pseudonim literacki). „Kan” oznacza natomiast budynek, pawilon, siedzibę (w tym przypadku dojo). Jako ciekawostkę można podać, że Gichin Funakoshi określał swój styl do końca życia jedynie jako „karate”, natomiast nazwa Shōtōkan, została nadana stylowi dopiero przez jego syna i uczniów. Początkowo nazwą tą określane było jedynie dojo, w którym nauczał Funakoshi.

Podstawy

W karate shōtōkan wyróżniamy:

  • Tachi-waza (pozycje)
  • Tsuki-waza (ciosy)
  • Uchi-waza (uderzenia)
  • Keri-waza (kopnięcia)
  • Uke-waza (bloki)
  • Nage-waza (rzuty)
  • Kansetsu-waza (dźwignie)

Dodatkowe pojęcia w karate shōtōkan:

  • kumite (sparing, dosłownie spotkanie rąk, walka ze „złośliwym” celem)
  • kata (układ ruchów, ćwiczenie formalne, walka z wyobrażonymi przeciwnikami)
  • kihon (ćwiczenie podstaw, pokaz technik karate)

Postawy shōtōkanu są niskie, szerokie, „twarde”. Przejścia pomiędzy nimi dynamiczne i silne. Ręce spoczywają zazwyczaj nisko na biodrach, ataki wyprowadza się po liniach bliskich środkowej linii ciała. Bloki są twarde, niezbyt obszerne, oszczędne w ruchach. Techniki nożne, nawet wykonywane wysoko, muszą opierać się na względnie niskich, stabilnych postawach. Kata wywodzą się ze szkół Shōrei-ryū i Shōrin-ryū – są lekkie i manewrowe w jednej grupie, ciężkie i „twarde” w innej. Każdy zawodnik, niezależnie od typu budowy, powinien znaleźć coś dla siebie. Względnie lekkie i szybkie kata to: heian, bassai, kanku, empi, gankaku. Cięższe to: tekki, jitte, hangetsu, jion – wywodzące się z Shōrei-ryū.

W technikach shōtōkanu jest wiele elementów walki z wieloma przeciwnikami i z przeciwnikami uzbrojonymi w miecz lub pałkę. W kumite sportowym zezwala się na kontakt na poziomie jodan, chudan i gedan, lecz wymagana jest precyzyjna kontrola psychiczna nad własnym zachowaniem w walce. W Polsce shōtōkan jest najbardziej popularnym, obok kyokushin kai, stylem karate.

Główną zasadą w karate shōtōkan jest: zaczynaj blokiem i kończ blokiem. Mistrz Funakoshi twierdził, że żadnego kroku kata nie wolno wykonywać bez zrozumienia ruchu. Nauczycieli zważających jedynie na czystość techniki nazywał technikami, karatekami zostawali tylko ci, którzy zrozumieli sens shōtōkan. Ta idea znajduje swoje odzwierciedlanie w półkontaktowej walce kumite – techniki w walce są wykonywane z pełną siłą bez głębszej penetracji celu (dopuszczalny jest lekki kontakt). Aby technika została zaliczona musi być wykonana z odpowiednio stabilnej pozycji i z należytą siłą.

System pasów

Istnieje 10 stopni uczniowskich (kyu). Każdemu stopniowi odpowiada kolor: Dla dzieci uczniów które ukończyły 14 rok życia:

  • brak pasa (osoba, która rozpoczęła trening) – 10 kyu,
  • biały – 9 kyu,
  • żółty – 8 kyu,
  • pomarańczowy – 7 kyu,
  • zielony – 6 kyu,
  • niebieski – 5 kyu,
  • niebieski/granatowy – 4 kyu,
  • brązowy – 3 kyu,
  • 2. brązowy – 2 kyu,
  • 3. brązowy – 1 kyu,

Oprócz stopni uczniowskich, są także stopnie mistrzowskie (dan), jest ich 10. Dany 1–5 są możliwe do zdobycia na normalnym egzaminie technicznym, zaś stopnie od 6–9 dan są przyznawane za wybitne zasługi dla światowego karate. 10 dan oznacza osiągnięcie ideału na drodze karate i w praktyce jest przyznawany pośmiertnie

Kata sōtōkan

stat4u

stat4u